Je moest vroeg uit de veren, maar het was de moeite meer dan waard, aldus de Amelanders die op zaterdag 18 mei de oversteek naar Terschelling waagden. Daar werden ze op sleeptouw genomen door Freek Zwart en Jaap Roelofs van Staatsbosbeheer. Het ging het hele eiland over. Een verslag.
Overal op Terschelling hebben we voorbeelden van gebiedsinrichting en beheermaatregelen gezien. Voorbeelden die relevant zijn voor de herinrichting van het Hagedoornveld/Zwanenwaterduinen op Ameland. Hoe kun je bijvoorbeeld de fiets-, wandel- en ruiterroutes zo situeren in het landschap dat er voor iedere gebruikersgroep een optimale route ontstaat? Op de Midslander Longway kon Freek dat laten zien. Iemand van de Terschellinger menners gaf aan dat het soms in kleine dingen zit, zoals een ‘schuine’ aanloop voor een kruising met een weg, voor optimaal zicht.
Begrazing
Veel belangstelling en vragen, ook van Staatsbosbeheerders van Ameland, waren er over de verschillende vormen van begrazing op Terschelling. Paarden, geiten, koeien, jaarrond of seizoensbegrazing; allemaal heeft dat zo z’n voor- en nadelen. Het opruimen van de Amerikaanse vogelkers – een echte woekeraar – door geiten was zo’n aansprekend voorbeeld.
Bij Oosterend zagen we ook hoe fietsers en wandelaars zich zonder problemen bewogen in een gebied dat al meer dan 20 jaar met Herefordkoeien begraasd wordt. In de duinen van Eldorado zagen we het herstel van natte duinvalleien; een maatregel waarvan specifieke soorten optimaal profiteren. Net als in de droge duinen trouwens, waar door verstuiving typische duinflora en fauna als de duinviool en de tapuit (die we van dichtbij konden bewonderen!) van profiteren.
Stuivende duinen
De verstuivingsprojecten bij paal 12- 13 en bij Oosterend konden rekenen op interesse, ook vanuit de gedachte dat in de Zwanewaterduinen zulke verstuivingen mogelijk zijn. Omdat het plaggen en dus weer kaal maken van de duinen een ingrijpende maatregel is, waarschuwde Freek dat we niet moesten schrikken. Maar de meeste excursiegangers vonden het juist erg mooi.
Er kwamen allemaal verhalen los over vroeger en over hoe snel een duinlandschap onder invloed van wind kan veranderen. Dat werd ter plekke geïllustreerd door de oude telefoonkabel van Ameland naar Terschelling die vroeger onder de duinen lang, maar nu deels ‘bloot’ was gestoven. Natuurlijk werd even benadrukt dat Terschelling via Ameland met de buitenwereld was verbonden.
Vol van alle indrukken (en de goede verzorging door de boswachters) toog het gezelschap weer huiswaarts. ‘Terschelling is ook wel heel mooi’, was de conclusie, ‘maar Ameland is toch thuis’. We hopen dat we als Staatsbosbeheer hebben kunnen laten zien wat een herinrichting van een gebied met zich meebrengt. Welke afwegingen moeten worden gemaakt en wat het uiteindelijk oplevert.
