Joke Mosterman woont al sinds 1970 op Ameland en is 72 jaar oud. Destijds is ze door haar man Theo Mosterman op het eiland terecht gekomen. Inmiddels is Theo drie jaar geleden overleden. Joke vertelt haar verhaal.
“Ik ben voor het eerst op het eiland geweest door een vakantie met een vriendin en een collega. De collega die mee was had een zwager die op het eiland woonde. Uiteindelijk is hij ook mijn zwager geworden. Toen we aankwamen op het eiland zijn we bij hem thuis koffie gaan drinken. Hij was heel erg blond, eigenlijk net een Viking. Maar toen kwam er een man van ongeveer dezelfde leeftijd binnen met donkerbruin haar. Heel anders dan de rest van het gezin, die allemaal heel blond haar hadden. Ook had de man met het donkere haar veel meer praatjes, zijn naam was Theo.
Theo hielp ons met het opzetten van de tenten. Theo was een handige man en maakte alles wat hij met zijn ogen voor zich zag met zijn handen. Daardoor vond ik hem meteen interessant. Nadat we de tenten opgezet hadden, gingen we naar een boerenschuur. In die schuur stond een schitterend zeilschip van negen meter lang genaamd Tornado. Via mijn reisgenootje kwam ik erachter dat Theo die boot zelf gebouwd had met hulp van zijn broer Henk. Diezelfde avond vroeg Theo of ik zin had om met hem naar het strand te gaan. Ik ben geboren in Utrecht en dit zou voor mij de derde keer in mijn leven worden dat ik de zee zou zien. Ik zei toen eigenlijk alleen maar ja omdat ik de zee zo graag weer wilde zien. Toen we op het strand waren vroeg hij me of ik wel op het eiland zou willen wonen. Ik heb destijds ja gezegd tegen de man, want het eiland kende ik nog niet zo goed. Theo heeft me altijd aan die belofte gehouden en we bleven samen op het eiland.
Toen ik voor de tweede keer op het eiland was, gingen we een weiland in. Een gebied tussen de duinen en de bossen in. Daar waren Theo en ik naar konijnen aan het kijken. Theo had allemaal goede trucjes zodat de konijnen niet van ons zouden schrikken en weg gaan. Later heb ik een brief ontvangen van Theo waarin stond dat hij al heel vaak in het veld was geweest, maar dat het nog nooit zo speciaal was geweest als met mij.
Toen ik net op Ameland kwam wonen miste ik nog wel eens het theater of naar een bioscoop gaan. Toen we drie jaar getrouwd waren, kochten we een schip. Dat schip bouwde Theo om naar een rondvaart boot. Door die boot was ik dagelijks te vinden op de Waddenzee. Ik heb dertig jaar lang bezoeken gebracht aan de zeehonden. Door die rondvaartboot ben ik in contact gekomen met een groep mensen die tegen de gaswinning was op het eiland waar ik later ook actief in werd.
Theo en ik hebben samen mee gedaan aan een natuurgidsencursus. Sindsdien kijk ik naar de vierkante meter in een natuurgebied. In één vierkante meter natuur valt zoveel te ontdekken: planten, insecten, wormpjes. Toen ik erachter kwam hoe interessant dat allemaal was, miste ik het theater en al die andere dingen niet meer.
De natuur op Ameland is voedend voor mij. Zonder die natuur zou ik mij verloren voelen. Het mooiste plekje op Ameland is op dit moment voor mij de strandovergang bij paal 17. Ik geef daar iedere woensdag les in Zhineng Qigong een Chinese leer om de geest tot rust te brengen. Maar er zijn natuurlijk ontzettend veel mooie gebieden op Ameland. Ook zijn er plekken die steeds mooier worden, kijk bijvoorbeeld naar het Hagendoornveld en het nieuwe fietspad daar. Ik geniet nog steeds elke dag opnieuw van alles wat de prachtige natuur op Ameland te bieden heeft.’’